Paweł, Pawełek

Jest takie miejsce

Gdzie zachodni wiatr

Nanosi falami zapach drobin

Z zapalonych zniczy

I ze świeżych kwiatów

Wystarczy najlżejszy powiew wiatru

I już czujesz

Ten zapach

Te miejsce

Kilka dni temu byłem w Twoim domu

Dom jest pusty, smutny

Zupełnie inny

Opuszczony i obcy

Tyle wspomnień, tyle spotkań rodzinnych w nim było

Serce mi waliło…

Gardło ściskało i nie mogłem się rozpłakać

Dziś marzenia niespełnione

Tych, których kochałeś zostawiłeś

Twój dom już obcy, dzieci osierocone

A ty Synku tak bardzo żyć chciałeś

Gdybyś z nami był

Jakbyś wyglądał…

Jakbyś pachniał…

Wspomnienia ożywają, łzy samoistnie napływają do oczu...

Jak ptaki w przestworzach

Dotykasz dachu nieba

I spoglądasz z tej Królewskiej drogi

Widzisz...

Jak przychodzimy do Ciebie

Odwiedzić z kwiatem

I zapalić ogień wiecznej pamięci

Oczami na niebie Twoją twarz rysuję

Wiatr ciepły

Nie zakłócając

Pięknie hałasuje

Kropla deszczu

Łzy przywołuje

Wypełniając smutne źrenice

Nadchodzi taki czas

Kiedy liście

Nabierają kolorów

Nadchodzi taki czas

Kiedy dymy z pól

Zasnuwają krajobraz

Nadchodzi taki czas

Kiedy z przerwami szeleści deszcz

Znów lecą liście wszelkich barw

Po cichu wiatrem pędzone

Splatają zapach wilgoci

Zwiewny jak mgiełka

Nisko nad ziemią

Zaczną się snuć

Jak gorzka woń przemijania

I rozpamiętywania...

Nic nie mam

Tamta jesień...

Zdmuchnęła mnie

Na zawsze

Dziękuję za odwiedziny.

W dzień Wszystkich Świętych w Dzień Zaduszny i w dzień trzeciego listopada

Pamiętamy

Słowom uchylam cicho przeogromną przestrzeń

By jeszcze nie zasnęły, nie zasnęły jeszcze

I żeby tańczyć mogły po niebieskim niebie

Już im szykuję drogę ode mnie do Ciebie

(Po niebieskim niebie)

Gdy zawieje wspomnieniami

Pójdę z wiatrem

Dotykać czas miniony

Pójdę z wiatrem

Zagłębiać się w cichy szum nocy

Pójdę z wiatrem

I w ciemności nocy

By ujrzeć

W ich ciemności

I dotknąć spojrzeniem

Do Ciebie Panie, wołam opoko moja nie bądź głuchy na mnie! Jeżeli Ty milcząc odwrócisz się ode mnie, podobny będę zstępującemu do grobu. (...)

Nie zagarniaj mnie razem z nieprawymi i ze złoczyńcami, którzy obiecują bliźnim pokój, a zło mają w swoich sercach

Psalm 28, 1;3

Od kiedy myślę

Wlecze się za mną

Tak jak list gończy

Moja nadzieja

Że śmierć niczego

We mnie nie skończy

Mojemu Synowi

w drugą rocznicę śmierci

"Życia się nie wybiera, tato życiem się żyje."

- Cytat z filmu "The Way"

Siąpi deszcz

Wiatr zrywa liście

Już te ostatnie

Przed bielą drzew

Stoją wytrwale

Drzewa nagie

Jak ołówkiem malowane

Jakże cicho

Bezszelestnie

Chłodem powiało

Oszraniając każdą gałązkę

Może widzisz nasze świece

Jak my w światłach migających gwiazd

Chcemy dostrzec Ciebie...

Tak nagle

Z wiatrem

Zima przyszła

Lekki śnieg przyniosła

Rozsypując białym puchem

Tańcząc i wirując lekko

Po suchych lodowatych lusterkach

Znowu przysiadłem przy Twoim grobie

Jak przy łóżku szpitalnym

Nie zauważyłem kiedy przyszedłeś

Ale chyba poczułem skoro odwróciłem głowę

Stałeś tuż obok i pytałeś o nas, o mnie

Jak Anioł

Jak Strażnik

Ucieleśnienie moich myśli

I ja pytałem

I łza spływająca

I cisza...

Mój sen...

Moje marzenie...

Dzisiejszej nocy wpatrywałem się w niebo,

by ujrzeć anielski dom.

Miałem dotknąć magicznego nieba

i powitać anioły w ich domu

Żałuję, że nie mam twojej pary skrzydeł,

takich, które miałem ostatniej nocy w moich snach

Goniłem motyle

Czasami, chciałbym być aniołem

Czasami chciałbym być tobą

(K.F.)

Są święta...

Kolejny raz

O których chciałeś rozmawiać

O których mógłbyś mówić godzinami...

A nadzieja znów wstąpi w nas

Nieobecnych pojawią sie cienie

Uwierzymy kolejny raz

W jeszcze jedno Boże Narodzenie...

W powietrzu czuć

Cały czas jesień

A choinka strojna

Sama sobą przeczy

Że to jeszcze jesień

Tamtą...

Zapamiętam

Nie zasypało jeszcze śniegiem

Moich wspomnień

Jeszcze nie zmroziło

Kryształek lodu

Skuwających serce

I wciąż ciepło z zimnem splata

W kroplach deszczu

Łzy przeplatają

Ptaki nie śpiewają

Słońce unosi swe ramiona

I zaraz znika

W poszumie zesłych liści

A choinka wciąż strojona

W rytm gwiazd

I nocnej ciszy

W rytm gwiazd

Przepełnionych nadzieją...

Coraz dłuższe dnie

Coraz krótsze cienie

Tak szybko czas się zmienia

Kiedy tu przychodzę

I wpatruję się w jedno miejsce,

Widzę Twoją twarz uśmiechniętą

Spoglądałem w niebo

I tonąłem w tej niebieskości

W układających się naprzemiennie chmurach

Rysowałem obrazy

Ulegając fascynacji

Bycia tak blisko Ciebie

Z wiatrem milczącym

Przywoływałem chwile

Wspomnień...

Ulegając fascynacji

Bycia tak blisko Ciebie

W słonecznym świetle

Poprawiłem stroik

Zapaliłem cztery świece

Powspominałem

I się popłakałem...

Sekundy życia

Zawsze wierzyłem w stracone chwile, że i tak do czegoś nas doprowadzą, coś oznaczają,

wiele znaków na drodze, wiele słów wypowiedzianych przypadkiem albo celowo.

To zawsze ma znaczenie. Wierzę w to, że wszystko dzieje się z jakiejś przyczyny.

Zgodnie z celem i przeznaczeniem. Nie ma w naszym Życiu żadnych sekund bez znaczenia...

(AnaMari)

Którą już porę roku przemierzam

Kto zliczy dni następne

Migrujące ptaki...

To nic, że płyną łzy, to nic

Wiatr jeszcze zimny

A tak pięknie hałasuje

Coraz mocniejszy promień słońca

Dotyka gałązek

To nic, że płyną łzy, to nic

Jeszcze kilka dni

Pąki zaczną pękać i kwitnięć

Na nowo ukwiecą świat

To nic, że płyną łzy, to nic

Gdy niebo zagrzmi

Ziemia życiem zadrży

Przebudzi się na nowo

I wokoło zazieleni

To nic, że płyną łzy, to nic

Nie pytam

Która to już pora roku...

Bez Ciebie

Dziękuję za odwiedziny.

Kiedy spotykam cię we śnie,

Który wykwita w noc z głuszy,

Pytam: "Dlaczego cię nie ma na świecie,

Lecz żyjesz jedynie w mej duszy?.."

(L. Staff)

Boże każdy w Tobie widzi nadzieję...

A nadzieja maszeruje rytmem gwiazd

I nikt nie zna Twojej siły

Nie zapomnij nas, nie przestawaj trwać

Nie zapomnij słów by odnaleźć nas znów

Zapamiętaj…

Zapisz w sercu obraz nas

Każda łza w kolorze nieba

To wstrzymanie czasu

Każda łza, to wspomnienie

Minionych dni

Patrząc nocą w niebo próbuję znaleźć jedną gwiazdę

Której ramiona wskażą Ciebie

I scalą serca w jedno

Niech się przyśni piękny dzień

Z jaskółkami na niebie

I z wróblami na gałązkach drzew

Z wieczorami srebrnymi i granatowymi

Dopiero zaczynałeś spełniać nasze marzenia i...

Przeminęło

Życie zapisało zupełnie inny scenariusz

Ale "kiedy nadejdzie niedzieli świtanie Pan zmartwychwstanie"

Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie (J 11,25)

"Non omnis moriar"

"Dokąd wieje wiatr"

Wyobraźcie sobie...

Spróbujcie sobie wyobrazić

Subtelny delikatny poranny lekki wiaterek

Który ma smak

Który dobrze nastraja

Każdego szukającego ukojenia

W świecie spowitym mgłą

Gdzie wieje wiatr przeszłości

I otula nas ciepłym wspomnieniem

Gdzie zachowały się obrazy

I te dobre wspomnienia

Bo stale mamy nadzieję

Że ktoś i coś jeszcze

Na nas tam czeka

Dziękuję za odwiedziny

Może jak chmura przebiegasz cicho wokół świata

Może jak deszcz pojawiasz się niespodziewanie

Przecinając promienie słoneczne

Wywołujesz wiatr

A ja do Ciebie przez te wszystkie dni

Wydeptuję ścieżkę

Może jak gwiazda wędrujesz po całym niebie

Może jak złoty księżyc dajesz blask

I rozjaśniasz szlak

A ja do Ciebie przez te wszystkie noce

Wydeptuję ścieżkę

Może nic nie mówisz ale wszystko wiem

Brak mi tylko tych gestów co są drogowskazem

Może jak koloruje niebo zmieniasz czas

Wciskając poświatę rozhuśtanej już zieleni

Może niebo zamalowujesz grubą warstwą chmur

Która przysłoni słońce

Może spadną krople deszczu a z nimi błyskawice

Pomiędzy niebem a ziemią

Wydepczę ścieżkę

Trochę nieba na ziemi

Gdy słowa ciche

Myślami przesłane

Opadają jak rosa

Niebo się wzrusza

I deszcz rzęsisty wyrzuca

Z gęstwiny białych chmur

Lepszej drogi nie ma

Niż ta którą płynie czas

Piękny kawałek

Zakrapiany łzami

Wiatr szeleści gałęziami

Ptaki milczą

A serce tarmosi

Idę drogą cichą

I mam oczy wypłakane

Jak fala po fali

Łzy wchłania świt

Jak przeciąg na wietrze

Zostawiam dni

Z którymi tęsknię

Zostawiam mewy, motyle

Wiatr ma życia smak

Jak lato te

Jak tamte lata...

Dziękuję za odwiedziny

Dziesiąty...

Nie wiedziałem, że dziesiąty

W moim życiu tak wiele zmieni

Gdy zamyślę wspomnieniami

Oczy nachodzą łzami

Głos się łamie

Gdy patrzę przed siebie

Zawsze mój wzrok do nieba niesie

I toczy się życie wokół dziesiątego

Wracają wspomnienia

I myśli o tobie

Jak dziś

Jak dzień za dniem

Dziękuję za odwiedziny

Bezbrzeżny

Bezmiar horyzontu

I tylko chmury

Jak fale przemierzają

Swą nieskończoność

Słońce wędrując po niebie

Rozświetla widnokrąg

Zniżając się

Chyli się do skrytych wspomnień

Z łuną zachodu

Zmienia dzień w noc

Przywołując na nowo wspomnienia

Jak nadchodząca jesień

I Ty dobrze o tym wiesz...

Trzy daty

I wszystkie listopadowe

Pierwszy, Trzeci, Dziesiąty

Nadchodzi taki czas

Że cisza się snuje

Jak mgiełki delikatne

Jak liść kołyszący

Który w końcu

Ziemi dotknie

To oznaka przemijania

Miedziane krajobrazy

Przerzedzona szata drzew

Dymy nisko ścielące

Ze specyficzną wilgocią

Niosą gorzką woń

Zwiastując czas przemijania

A czas się snuje

Od listopada do listopada

I do tych zapalanych świec

Ustawianych kwiatów, stroików

W pełnej zadumie

Dla tych co odeszli

W milczeniu ptaki przelatują nisko

Rozkołysane korony drzew

Szeleszczą swymi gałęziami

Jakoby w pożegnaniu

W bladym lazurze świtu

Niebo rozdarte zapłakało

Krople deszczu

Jak niekończące się łzy

W różnych okresach czasu, porach

Z wydarzeń ich

Pozbierać sekundy w godziny

I pozamieniać w pamięć

Pamięć naszej więzi z nimi

I znów listopad

Smutny mój z życia obrazek...

Bardzo mi Pawełka brakuje. I nie potrzebuję specjalnego święta, żeby o nim wspomnieć.

Nie ma dnia, żebym o nim nie myślał.

Na zimnym kamieniu kładę różę, zawsze złamaną, odgarniam żółte listki, jakby to miało coś zmienić.

Zapalam lampki. Czuć obecność osób Tobie znanych.

Musiałem polubić ten szybki zmierzch

Nocną ciszę

I garść migoczących gwiazd

Księżyca blask

I niebo kobaltowe

Tę trawę skutą szronem

Alejki wyludnione

I czyjeś kroki w oddali

Wtedy tęsknota mniej boli

I można uciec od teraźniejszości

Zagłębić się w minionych dniach

W których byliśmy wszyscy razem

A dziś zostawiam złamaną różę

"Jest taki czas, co łzy w śmiech zmienia

Jest taka moc, co smutek w radość przemienia

Jest taka siła, co spełnia marzenia..."

W grudniu tak szybko dnia ubywa

Że niebo się kłóci z zimą i z jesienią

Czy cała kaligrafia drzew

W biel odświętną zostanie ubrana

Wiatr gwiżdże i śpiewa

Śpiewa i gwiżdże

Swoją opowieść

Że nie wszyscy zasiądą

Przy wigilijnym stole

I przychodzi taki dzień

Że gwiazdy układają się tak

Że wypatrujemy tylko tę jedyną

Wschodni wiatr wieje

Mgłę nam zasieje

Nie wiem dokładnie, co się wydarzy

Lecz to, co się wydarzy miało już miejsce

Ubrane zielone drzewko

Ten sam stół

Biały obrus

A na nim

Wigilijny opłatek...

No one can see me cry

Dziwna ta zima

Mokra i błotna

Chłodno i dżdżysto

Tylko wiatr

Pędząc chmurami

Jakby chciał

Rozpędzić świat

I kolejne dnie

A one znikają

Niezauważone

Tymczasem

Czas płynie i znika

Zostawiając

Nowe daty

I ślady...

Dziękuję za odwiedziny.

Nawet jeśli niebo zmęczyło się błękitem,

nie gaś nigdy światła nadziei - bo każdy nowy dzień zaczyna się głęboką nocą.

[flash=480,385]https://www.youtube.com/watch?v=watch?v=H1CHT7hUW8k

"Nic nie uchodzi uwadze tego

Kto patrzy oczami serca

Dla niego każdy powiew wiatru ma swoją opowieść

A każda fala swój obraz..."

Tak tu cicho...

Od świtu obserwuję niebo

I zachodzące w nim zmiany

Jest piękne

Coraz piękniejsze

Aż do zmroku

Gdy ciemnieje

Ludzkie cierpienia spisuje

Aż znieruchomieją

Wnet księżyc zabłyśnie

Ożywiając cienie

Delikatne refleksy

Na zimnych kamieniach

W akompaniamencie ciszy

Bezdźwięcznie

We wszystkich odcieniach szarości

Mgła zwisa strzępkami z gałęzi

I ziemię rosi

Dzień znów wschodzi

Jak co dzień od dnia stworzenia

Nie umiem być srebrnym aniołem

Ni gorejącym krzakiem

Tyle Zmartwychwstań już przeszło

A serce mam byle jakie

ks. Jan Twardowski

"Ja ciebie nie wołam szeptem ani gestem

Ni wiatru podmuchem i liści szelestem

W nagłych falach motyli tańczących

Chcę to wykrzyczeć

A jednak powstrzymuję siebie

By z nadzieją w oczach sercem przywoływać ciebie"

A gdyby tak

Małe chwile niepoliczone

Zebrać w jedną całość

Co zabrał czas

I na chwilę przerwać

Szum w uszach

Kamienna twarz

Rysuje się milczeniem

Jeszcze ciszej sączy się źródło wspomnień

Które ból serca łzami rzeźbi

Widzę okna dawnego mieszkania

Balkon pociemniały

Jakbyśmy

Na nim nigdy nie stali

Z rana padał drobny deszczyk

Śliska niestrzyżona trawa uciekała spod nóg

Już wiosna

Już głosy ptaków słychać

Niebo im nad głowami rozbrzmiewa i świeci

Wysychają łzy naszego rozstania

I biję się z myślami...